fotojournalisten

laten me hun foto’s zien

ze zijn prachtig

geven het licht

van de laatste glans in haar ogen

huiveringwekkend scherp weer

laten zien hoe bot

met nauwelijks vlees

gebeeldhouwd lijkt

hoe verdriet

gedrapeerd kan liggen

rond de baar van een kind

geven me van elke pixel

radeloosheid mee om te dragen

onder deze leistenen lucht

de jongen die zijn vader verloor

borden wast en thee schenkt

terwijl zijn vrienden op school

leren lezen en schrijven

het meisje dat verdronk

met een glimlach

onder het oog van de wereld

de radeloze vader die

het gordijn opzij schuift

en zakkend door zijn knieën

zijn dode familie laat zien

ik zeg

zet deze trompet aan je

lippen en schal schal

over de schuimende

golfplaten daken lalalala